Bir takım olaylar zinciri.. Hayatınızda kaç defa aile fertlerinizi mahkemeye vermek zorunda kaldınız mesela. Azdır diye tahmin ediyorum çünkü biz; kol kırılır yen içinde kalır fikriyle yetişiyoruz. Bazen kolun kırılmasını bile beklemeden sesimizi çıkarmayı öğrenmek gerekiyor bence. Yani bir elin nesi var iki elim sesi var o zaman. Şöyle ki bazı şeyler açığa vurulunca, etrafınızdaki insanların pozitif değerleri size unuttuğunuz kendi degerlerinizi hatırlatıyor. Ne var ki bu noktada etrafımızdaki insanların bakış açısı önem kazanıyor ve kendimizi, kendi bakış açımıza da değer katan fikirlerle donatmamızın ne kadar önemli olduğu ortaya çıkıyor.
Olay şu örnekteki kadar basit aslında;
Bir zamanlar bir genç kız, hayalleri olan bir ressamdı. Ancak, köyünde kimse onun yeteneklerine değer vermiyordu. Bir gün, şehre gitmeye karar verdi ve orada bir galeride iş buldu. Galeri sahibi onun yeteneklerini fark etti ve ona destek oldu.
Genç kız, galeride çalışırken birçok sanatçıyla tanıştı. Onlarla etkileşime geçtiğinde, yeni teknikler öğrendi, ilham aldı ve becerilerini geliştirdi. Aynı zamanda, sanat dünyasında bir ağ oluşturdu ve tanınmaya başladı.
Bir gün, köyüne geri döndüğünde, insanların bakış açısı değişmişti. Şimdi, onun başarısını gördüklerinde, ona saygı duyuyorlardı. Genç kız, ilerlemesinde etrafındaki insanların önemini anladı. Çünkü onlar, destekleri ve ilhamlarıyla onun başarılı olmasını sağlamışlardı.
Bunu birebir yaşadığım için çok rahat söylüyorum, yapamazsın diyecekler, bildikleri 3 tane örneği sanki hayatın değişmez kuraliymis gibi ısıtıp ısıtıp önünüze koyacaklar, hem en olmaza odaklanacaklar, işte hayat tam da bu noktada başlıyor. Bunlar olmaya başlayınca demek ki iyi bir yoldasınız, bunlara rağmen yola çıkınca muhteşem bir hikaye içindesiniz demektir.
Comments